У кожнага чалавека ёсць свой родны кут, дзе ён нарадзіўся і вырас. Ёсць зямля, якая яго ўскарміла, ёсць калодзеж, вада з якога найсмачнейшая ў свеце. І менавіта сюды імкнецца стомленая жыццёвымі пуцявінамі душа. Бо тут заўсёды светла і добра, ёсць вера і надзея, падтрымка і дапамога…
“Праз гады не патухне для нас агеньчык роднай вёскі і бацькоўскай хаты”, – такімі словамі адкрылася свята вёскі Паўлюкі. А надвор’е ў гэты дзень выдалася на дзіва цёплым і сонечным, на вуліцы было шматлюдна і гаманліва, панавала святочная атмасфера.
Далей чытайце ў «ДП».
